باشگاه مهندسان علوم دامی

 

به منظور تعيين اثر سطوح مختلف اسيد آمينه ليزين و پروتئين بر عملکرد مرغان تخم گذار، آزمايشي با 240 قطعه از نژادهاي لاين W-36، و يا 10 نوع جيره غذايي به صورت فاکتوريل 5´ 2، در چارچوب يک طرح کاملا تصادفي اجرا گرديد. در اين جيره ها پنج سطح ليزين شامل 0.56، 0.62، 0.69، 0.76 و 0.83 درصد جيره، که به ترتيب 20 و 10 درصد کمتر از توصيه NRC، توصيه NRC و 10 و 20 درصد بيشتر از توصيه NRC مي باشند، در دو سطح پروتئين 13 و 14 درصد مورد مقايسه قرار گرفت. در طي سه ماه دوره آزمايش، ميزان توليد، وزن و توليد توده اي تخم مرغ، به همراه ضريب تبديل غذا و ميزان مصرف خوراک، پروتئين و ليزين اندازه گيري، و داده هاي مربوط به هر ماه، و نيز داده هاي کل دوره آزمايش تجزيه و تحليل آماري شد.
نتايج نشان داد که سطح 0.76 ليزين و بالاتر از آن، يعني 10 و 20 درصد بيشتر از توصيه NRC، از گروه 13 درصد پروتئين به طور معني داري (P<0.05) ميزان توليد و توليد توده اي تخم مرغ بالاتر و نيز ضريب تبديل بهتري را نسبت به سطوح پايين تر ليزين باعث شد، در حال که وزن تخم مرغ اختلاف معني داري نشان نداد. درگروه 14 درصد پروتئين، تفاوت عملکرد ميان تيمارهاي حاوي سطوح مختلف ليزين به مراتب کمتر از گروه 13 درصد پروتئين بود. پايين ترين سطح ليزين (0.56 درصد) از نظر توليد تخم مرغ، توليد توده اي و ضريب تبديل، به طور معني دار(P<0.05) وضعيت بدتري نسبت به تيمارهاي حاوي سطوح بالاتر در اين گروه داشت. در مجموع، در گروه 14 درصد پروتئين بهترين عملکرد متعلق به تيمار حاوي 0.62 درصد ليزين بود (10 درصد کمتر از توصيه NRC). گروه 14 درصد پروتئين به طور معني داري (P<0.05) ميزان توليد تخم مرغ، توليد توده اي و مصرف خوراکي بالاتري داشت، ولي در وزن تخم مرغ و ضريب تبديل اختلاف معني داري ديده نشد. ميان تيمارهاي حاوي سطوح مختلف ليزين، در هر دو گروه پروتئيني، بهترين و اقتصادي ترين عملکرد متعلق به سطح 0.76 درصد ليزين از گروه 13 درصد پروتئين بود. نتايج اين پژوهش نشان داد که در مورد مرغان تخم گذاري که نقطه فراز توليد خود را گذرانده اند، مي توان با کاستن از سطح پروتئين جيره و افزودن سطح اسيد آمينه محدود کننده عملکردي مناسب و در حد جيره هايي با پروتئين زياد به دست آورد، و از اين راه توليد اقتصادي تري داشت

منبع : http://www.infopoultry.net